انـدر رمضـــان خـــاک تو زر مـیگردد
چـون سنگ که سـرمهٔ بصـــر مـیگردد
آن لقمـه که خــــوردهای قذر مـیگردد
وان صـبر که کردهای نظــــر مـیگردد
« مولوی، رباعی شماره 537 »
Δ